Het wenen stond dichter dan het lachen. Na 18 jaar stoppen eigenaresse Elie (links, duidelijk geëmotioneerd) met echtgenoot Peter en steunpilaar Lisette (rechts, hieronder iconisch genoemd) café Het Neusje. Het was het warmst kloppend hart van de wijk waar iedereen iedereen kende. Het café was voor velen een tweede woonkamer. Wanneer iemand een paar dagen niet opdook werd er getelefoneerd of aangebeld om te kijken of alles wel in orde was. Elie zou er een boek kunnen over schrijven.
Wijkkroniek.be wilde dit, zeg maar, historisch moment niet missen. Het is een getuigenis, een voorbeeld hoe Elie, Peter en Lisette mensen bij mekaar hielden in een verkilde maatschappij. (foto’s Jan Stes)
Nieuwe uitbaatster Maria:
“Ik ben terug bij m’n roots.”
Maar nu het goei nieuws
Derde week van januari gaat Het Neusje al terug open. En buiten wat opkuis- en schilderwerk verandert er niets, ook niet aan de inrichting, zo verzekerde me Maria Beltran (60) die het café gaat verder zetten. “En Lisette blijft meewerken, want zij is een icoon.” vervolgt Maria.
Maria kent ook het sociaal belang van Het Neusje als ontmoetingsplaats: “Ik heb 35 jaar horecazaken gehad. Ik heb gewoond in de Sint-Rochusstraat en de Willem Lepelstraat, boven het tankstation dat daar ooit was. Ik kende al m’n klanten en maakte me zorgen als er een wat lang wegbleef. Was m’n pintje niet goed getapt? Heb ik een verkeerd woord gezegd? Want het was een vaste gewoonte als er een klant binnen kwam: goeiemorgen, goeiemiddag, 5 minuten een klapje en lachen. Zelfs als ik slecht gezind was. Ik zie er naar uit om te beginnen. Want dan ben ik terug bij m’n roots. Aan de overkant, naast de ziekenkas heb ik ooit nog als studente in een cremerie gewerkt.”
De klanten van het Neusje zien er ook naar uit, ze zitten de dagen al af te tellen.
Leon Snoeys, indertijd de allereerste punker in de wijk, verloor een been tijdens een boetbalmatsch. Maar dat weerhoudt hem niet om op de dansvloer te springen.
In Het Neusje heeft iedereen z’n eigen levensverhaal.
En er werd naar geluisterd.
Afscheid nemen na zoveel jaren dezelfde plek te hebben gedeeld valt moeilijk.
Mensen met verbinding zullen nooit de moed verliezen.
een gelukkige tijd.
Maar aan alles komt een eind.