Want ik wil geen verpleegster worden.
Gilberte (79) uit de Kloosterstraat werkte als stenotypiste bij Esso Belgium en is op de Sint-Andriesplaats op weg naar de slager.
GILBERTE: Gewoonlijk zie ik m’n vriendinnen in de Pinot op de Vrijdagmarkt, maar tijdens de lockdown moest ik het stellen met wat telefoontjes of mails op m’n tablet. M’n TV was toen m’n beste vriend geworden voor actualiteitenprogramma’s en natuurdocumentaires. Ik los ook veel kruiswoordraadsels op. Maar wat ik nog steeds het meest mis, is een partner voor een knuffel, voor het simpel samenzijn.
M’n man is 30 jaar geleden onverwachts gestorven, toen hij 46 was. Als ik er begin aan te denken, word ik opnieuw triestig. Maar dan pak ik een boekje en dan gaat het wel over. Of de telefoon. Mensen hebben mensen nodig! Of ik denk aan m’n vader die altijd optimistisch was en dan spiegel ik me aan hem. Ik heb nadien nog een andere partner gehad, maar het lukte niet meer: de relatie was opgesoupeerd. En nu ik er 79 ben, begin ik er niet meer aan. De kans is te groot dat hij gezondheids-problemen krijgt en ik wil geen verpleegster worden. Of andersom: hij verpleger voor mij.
Ik woon nu al 29 jaar in Sint-Andries en zou nergens anders willen wonen. ’t Is hier gezellig: een mengelmoes van mensen, maar nooit te druk of vervelend. ’t Zijn rare tijden, maar hoe ouder je wordt, hoe beter je kan relativeren. Er zijn ergere dingen in de wereld dan alleen thuis zitten.