Leo Hagens en Marina Van der Linden met in grote letters op het uitstalraam: 35 jaar haarmode Leo en Marina. Bedankt allemaal. (foto’s Tom Jespers)
Leo Hagens (63) en Marina Van der Linden (64) van Haarmode Leo in de Nationalestaat 77 (allebei zot van asperges en witloof in de oven) zijn er na 35 jaar mee gestopt wegens einde huurcontract.
Het salon was geen gewoon salon. Buurtbewoners, voelden zich er thuis als in een familie. Ze zochten een krant, namen zelf een glas water of een kop koffie. Ze vroegen het niet. Ze maakten het zelf. Want ze waren er thuis. De nieuwsjes uit de buurt waren ook niet uit de lucht. Een bezoek aan het salon was een totaalgebeurtenis zoals je nog zelden meemaakt.
Leo en Marina waren 50 jaar kapper,
waarvan 35 jaar in de Nationalestraat.
LEO: 50 jaar geleden ben ik aan de overkant van de straat begonnen als leerjongen, waar nu Chocotale zit, en ik zei altijd tegen m’n moeder: Hierover zou ik graag een salon beginnen. Maar het pand kwam niet vrij, dus week ik als afgestudeerd kapper uit naar de Fruithoflaan. Daar 6 jaar en nadien 10 jaar in de Pothoekstraat bij Erwin. 35 jaar geleden kwam het pand toch vrij. Mijn moeder hoorde het vertellen van slager Lea Kuypers en de verhuis was een feit. Ik kon er als zelfstandige beginnen.
– Hoe je man Leo leren kennen?
MARINA: We zaten 6 jaar lang samen in de haarkappersschool. Eén dag per week theorie en de rest praktijk onder leercontract. Leo woonde in de Lange Vlierstraat en ging elke maandag Marina in de Geuzenstraat afhalen om samen naar school te gaan. Zo is het begonnen.
Café De Derde Man in de Lange Vlierstraat 4 was voor velen een tweede woonkamer.
– Wat moest je, naast het knippen, ook goed kunnen als haarkapper?
LEO: Goed luisteren naar de klanten. Dat heb ik geleerd van m’n grootouders. Die hadden café De Derde Man in de Lange Vlierstraat 4. Klanten kwamen er dagelijks omdat het hun tweede woonkamer was. Er werd toen ook meer gedaan dan enkel bier tappen. Er werden stoeten en mosselsoupers georganiseerd en er was een spaarkas voor een jaarlijkse busreis. Dat heb ik onthouden.
– Een haarkapper is ook een biechtvader? Waar hadden de klanten het zo al over?
LEO: Ja, ze gaan niet meer naar de kerk en komen dus hier hun nood klagen. Over hunne man bijvoorbeeld. Over ziektes, vroeger had men daar minder aandacht voor. Ook over seks. (Een klant komt tussenbeide: Als ge’t ni meer doet klapt g’er nog eens graag over). Dat het leven duur is geworden. En vooral over hun problemen met hun computer en smartphones. Vroeger kon je naar de dokter telefoneren en een uur later stond die aan je bed. Nu moet je een computerspecialist zijn om een afspraak te kunnen maken.
– Je was ook een Zorgzame Handelaar met een sticker op je raam.
LEO: Ja, ooit nog een vrouw haar been verzorgd die hier voor de deur was gestruikeld. We hebben ook alle EHBO-spullen in huis.
– Ga je het niet missen?
LEO: Heel hard, de klapkes met de klanten, kortom de hele entourage. Alle klanten zijn na 35 jaar familie geworden. En ook spijt voor de Nationalestraat. Er zullen dan nog maar 3 handelszaken zijn van in het begin: Apotheker Lescrinier, Bloemen Driesen en Textiel Volders.
– Is de haarmode voor vrouwen op 35 jaar erg veranderd?
MARINA: Ja, vroeger werden er veel opsteekkapsels gedaan, heel veel korte voluminieuze kapsels, nu is alles kort en lang. Vroeger gebruikten we nog wel die purperen kleur, Argent Vision, zoals Betty Slocombe in de BBC-serie Are You Being Served die altijd een felgekleurd kapsel had. Maar qua haarmode is er één gouden regel: het beste kapsel is dat waar je goed mee staat.
– Wat is het lastigste aan de stiel?
MARINA: De hele dag rechtstaan, dat voel je in je rug. We gebruiken veel Voltare. Maar het dagelijks contact met de klanten maakt alles goed. Zo’n salons met een huiselijke sfeer en gezelligheid waar de kanten na 35 jaar mekaar allemaal kennen, die beginnen te verdwijnen. Dat is typisch Sint-Andries zoals het vroeger was, maar stilaan begint te verdwijnen.
