Wat zijn de geneugten van wonen in een stadse wijk als de onze? Je stapt ’s ochtends de deur uit voor een brood en je hele dag is voorbij…
Hugo, een kennis van mij, zit op een caféterras met een koffie. “Lang niet gezien!” roept hij. “Logisch met anderhalf jaar lockdown,“ antwoord ik. Rechtstaand praten met iemand die neerzit, vind ik altijd wat ongemakkelijk: geeft een misplaatst meerderwaardigheidsgevoel. En trouwens, aan een ochtendlijke koffie is moeilijk te weerstaan. Dus ga ik ook maar zitten.
“Druk,” begint hij. “Ben schilderijen beginnen te maken en dat schijnt aardig te lukken. Kom
maar eens kijken.” Hij troont me mee naar z’n appartement dat half tot schildersatelier is
omgebouwd. Tegen de middag ben ik buiten.
Op een bank doe ik een babbeltje met Fred die op straat leeft en wiens levensverhaal ik ooit wil publiceren, maar hij is er nog niet rijp voor.
Vanachter een caféraam zie ik een arm naar me wuiven. Door de zon in het raam weet ik
niet wie het is. Toch even dichterbij gaan, want een vriend negeren zou een affront zijn. Het is Karel, een wereldredder die met een vergrootglas alle problemen van de wereld bestudeert en ze sakkerend becommentarieert, gevolgd door luide enthousiaste kreten over nieuwe boeken en films die ik zeker moet lezen en zien. Met m’n eigen brood onder de arm bestel ik een belegd broodje.
Ik loop nog even langs het coStA, want daar is altijd wat te doen, zowel binnen als onder de hangar. Betonnne Jeugd heeft hier een quiz georganiseerd. De chaos is er niet van de lucht, maar iedereen amuseert zich kostelijk. In de foyer zit een bont uitgedost gezelschap dat duidelijk werkt aan een project. Of ik niet even naar een repetitie wil kijken? Repetities zijn dikwijls boeiender dan de eigenlijke voorstellingen. Er loopt dan immers nog altijd wat mis en bij onderbrekingen wordt meestal duidelijker wat de bedoeling moet zijn.
Na afloop steekt een oude kennis uit het gezelschap de loftrompet over frieten met vegetarische bitterballen. Ik ben ook niet van steen en we vertrekken richting Bogaardeplein. Maar van frieten krijg je dorst. Dus ergens nog één pintje.
Eenmaal weer thuis is er een programma op tv over de CO2-uitstoot van verre reizen. M’n aanvankelijke frustratie over een onproductieve lummeldag slaat om in tevredenheid. Wie wil er nu nog op reis, als je in Sint-Andries woont? En wat zijn m’n plannen voor morgen? Zeker niet naar de bakker voor een brood. Te riskant! (Guido Sanders)
WIJKKRONIEK is er ook voor u. WIE ook zo’n VERHAAL heeft meegemaakt, mail het ons naar info@wijkkroniek.be