KAMAGURKA exposeert tot 14 april in galerij De Zwarte Panter

BOTA, een netwerk voor lokale senioren

BOTA, Buurtgroep Open Tuin Antwerpen in de Willem Lepelstraat 13 is een schoolvoorbeeld van wat zorg voor buren kan betekenen. Elke donder- en vrijdag staat het clublokaal open voor alle bewoners uit de aanpalende woonblokken, maar ook van ver daarbuiten. Het zijn hoofdzakelijk senioren die koekjes en koffie, maar ook wel iets straffer weten te waarderen. 

Met de ernst van twee bedrijfsleiders 
runnen ze nu de club.


5 jaar mantelzorger voor z’n vrouw

Maar het is vooral het contact met anderen dat hen er telkens naartoe drijft. De organisatie rust volledig in handen van Greta Bollen (80) en Chris Codenie (83). Bob Verbeeck, de man van Greta was 19 jaar geleden de oprichter en zag in Chris, onder diens luid protest en ongeloof, z’n ideale opvolger. Bob overleed echter onverwachts aan een hartfalen. En het leven heeft soms verrassinge in petto. Chris was 5 jaar mantelzorger geweest voor z’n vrouw die overleed na een periode van manisch- depressie en dementie. En Greta en Chris wilden samen het werk van Bob niet verloren laten gaan. Met de ernst van twee bedrijfsleiders runnen ze nu

de club.

Die koffieklatsjen zijn erg belangrijk voor de ouderen uit de buurt.

Chris Codenie, zeg maar de co-bedrijfsleider van Greta, is een kerstekind, geboren op 25 december. Hij is altijd goedgemutst en steeds klaar voor een kwinkslag. Hobby’s heeft hij niet meer. Vroeger heeft hij wel gebiljart, zelfs met Ceulemans en Dielis, en basketbal gespeeld, tot hij een lief had. Hij kent de wereld, want z’n loopbaan liegt er niet om: achtereenvolgens smid, opvoeder bij Vrij en Vrolijk, vertegenwoordiger in parketvloeren en later metalen gereedschappen, met z’n vrouw zelfstandige in een kledingwinkel op de Groenplaats, marktkramer in fantasiejuwelen en uiteindelijk verkoper van auto-onderdelen bij Bellekens op het Hessenplein. Toen hij 65 was, kreeg hij nog een aanbod om opnieuw als vertegenwoordiger te beginnen.

Een intiem momentje, zeg maar.

CHRIS: Het was een droomjob, maar ik was al jaren mantelzorger voor m’n vrouw. Ze was manisch-depressief en begon licht te dementeren. Toen ik thuis kwam van het sollicitatiegesprek, had ze een ongeluk gehad en zat ze onder het bloed. Ik heb meteen de telefoon gepakt, die job afgezegd en nog 5 jaar voor haar gezorgd. Maar ’t was geen ‘opdracht’: het gaf me een goed gevoel. Als ik haar zou kunnen terugkrijgen, met alle miserie erbij, ik tekende er direct voor. Soms blader ik nog in fotoboeken met foto’s van haar. Dan is het soms net of ik haar nog hoor praten. Een intiem momentje, zeg maar. Daar geniet ik van. Ik doe dat ook met fotoboeken uit m’n jeugd. Ik ben een kerstekind, want ik verjaar op 25 december en daar ben ik toch een beetje fier op. Dat is toch iets speciaals! Ik heb altijd twee cadeaus gekregen. Nadien hoorde ik dat m’n vader daarvoor overuren deed. Ja, ik heb een fijne jeugd gehad. 

Toen m’n vrouw net was overleden, kwam ik toevallig Bob Verbeeck, de oprichter van BOTA, tegen. Het was een vreemde ontmoeting, alsof we al jaren vrienden waren. Hij zei plots: Gij zijt mijn broer en gij gaat ooit BOTA overnemen. Ik antwoordde: Ik denk het niet! Maar, heel vreemd… Toen hij onverwachts overleed, ben ik z’n vrouw Greta Bollen beginnen te helpen, want ik kon flyers maken met de computer. Dat had ik geleerd in de Lange Riddersstraat.

Het is aandoenlijk hoe ze beiden al 8 jaar, louter als collega’s, BOTA runnen, zij als voorzitter, hij als secretaris-barman. En op elke flyer prijkt de foto van stichter Bob Verbeeck. 

 

CHRIS: Bob zit nog steeds in m’n hart. Door BOTA zijn m’n dagen goed gevuld.

CHRIS: Er komt wel meer papierwerk bij kijken dan vroeger. Voor veel meer dingen moeten er toelatingen worden aangevraagd en fromulieren ingevuld. Maar eigenlijk is dat beter zo, dan verloopt alles correcter. We organiseren nogal wat om iedereen uit z’n kot te krijgen: mosselsoupers, kaasnamiddagen, nieuwjaarsreceptie, paaseirenraap, verloren maandag. En tentoonstellingen met o.a. schilderijen van Simonne en Carmen. En humoristische gedichten van Achiel. Die koffieklatsjen zijn erg belangrtik voor de ouderen uit de buurt. Wel spijtig dat er geen jonge mensen meedoen. Misschien komt dat wel door de aktie Zorgzame Straten. 

De klapkes zijn het belangrijkste momenten van de samenkomsten.
Ondertussen de mosselen goed opschudden en dan uitscheppen.

GRETA: Je optutten en buiten komen verzet je gedachten.

GRETA: Er wordt ook veel getelefoneerd met mekaar. Mariette, 95 is ze, had van Luc gehoord dat ik efkens niet goed was. Wel, die belde mij regelmatig. Normaal zou ik haar moeten bellen! Iemand belde me ook om samen naar de markt te gaan. Eerst wilde ik niet, zat wat zwartgallig te zijn, maar toen dacht ik: als ik het niet doe ga ik nadien kwaad op mezelf zijn. En gaat ze het misschien nooit meer vragen. En je optutten en buiten komen verzet je gedachten. Ik ben mee gegaan. Soms kijk ik naar de foto van m’n overleden man en zegt ik: waarom hebt ge mij in de steek gelaten? En dan lacht hij naar me. Eerst dacht ik dat ik het droomde. Maar hij staat inderdaad lachend op de foto. Ik moet er soms zelf mee lachen.