Elke donder- en vrijdag op haar vaste stoel in de Willem Lepelstraat 13 waar senioren uit de buurt en verder samen komen voor een koffie, maar ook een hapje en een natje, maar vooral voor elkaars gezelschap en de jongste plaatselijke nieuwsjes. Telkens als ik Greta schertsend ‘Mevrouw de Voorzitter’ noem, rolt ze met de ogen en wuift haar officiële titel gediceerd weg. BOTA was nl. ooit gesticht door haar man Bob, die echter 11 jaar geleden is overleden. Het was zijn wens dat Chris Codenie met haar de club zou verder zetten. En zie, hij is de ceremoniemeester die iedereen hartelijk ontvangt en van een drankje voorziet. Daarom is iedereen er meteen op z’n gemak.
GRETA: “Ik heb thuis wel 5 foto’ van den Bob staan en dan zeg ik tegen hem: Voor wat hebde gij mij in de steek gelaten. Dat had ge niet mogen doen. “
Toch is Greta de lustige weduwe, steeds goedlachs, vinnig in spitse replieken op alles en iedereen en een groot zelfrelativeringsvermogen. Ze kan goed lachen met zichzelf.
Als ik me soms kwaad maak zeg ik mezelf: “Greta, na godde stoppe. ’t Is het ni waard.“
GRETA: “Ik ben content, heb veel gefeest en aan de koffieklatjsen heb ik veel plezier. Maar soms ben ik kwaad op mezelf, als ik over iets pieker of me er kwaad over maak. Dan zeg ik tegen mezelf: Greta, na godde stoppe. ’t Is het ni waard.
M’n zoon woont in Canada en heeft al dikwijls gezegd: komt in Canada wonen. Maar ik ken de taal niet en ken er niemand. Wat zou ik daar gaan doen? Ik ken hier zoveel mensen. Ik heb m’n verjaardag zelfs in shiften moeten vieren. Dan kon d’een niet, dan d’andere weer niet. Maar al goed. Anders waren het er te veel tegelijk.”