Bjorn Verreet baalt herinneringen op aan de Sinksenfoor toen die nog op de Gedempte Zuiderdokken stond. (foto Thomas Heuser)
Zelfs aan het begin van de voorbije zomer gaan m’n herinneringen uit naar de opening van de Sinksenfoor op de Gedempte Zuiderdokken … met zweet op het voorhoofd en frisse drankjes op terrasjes.
Pinksteren of … Sinksen voor de fiere inwoners van de Koekenstad, daar hoorde onvermijdbaar de legendarische Sinksenfoor bij. Met weemoed denk ik terug aan de tijd, toen ze op de Gedempte Zuiderdokken stond. Tijdens de opbouw van dit grootse gebeuren was het een aan- en afrijden van de gele voertuigen van Depannage 2000 om de broodnodige ruimte te creëren. Ze werden ritmisch begeleid door keiharde hamerslagen van metaal op metaal en laveerden als professionele skiërs op de zwarte piste met de opgeladen foutgeparkeerde voertuigen tussen de kraampjes in opbouw.
Wanneer ik na een lange werkdag m’n huis naderde, werd ik in de verte reeds verwelkomd door een kakofonie van chaotische herrie. Ik was thuis! Vreemd genoeg bezorgde deze drukte de stadsmens een zekere vorm van rust. Je voelde je verbonden met het leven, met de anderen. Je was niet eenzaam en alleen op de wereld. Weg was de existentiële eenzaamheid die in ieder van ons zit ingebakken.
Felle lichten flikkerden in diverse kleuren, terwijl de hevig ronddraaiende Breakdance met zijn opzwepende muziek voor een verkoelend windje zorgde. Heel lang kon ik hier echter niet van staan genieten, want de opstijgende aroma’s uit de lacquemant- en smoutebollenkramen prikkelden onweerstaanbaar m’n geurzintuig. Er was geen ontkomen aan. Voor anderhalve euro bracht een lacquement ook mijn smaakpapillen volledig in een andere wereld, een onwezenlijke wereld, een sprookjeswereld van glitter en glamour, even weg uit de dagelijkse realiteit.
Elk jaar polste ik ook naar het verhaal waar de benaming ‘lacquemant’ of ‘lackmans’ vandaan kwam. Elk kraam had ze trouwens ook op een andere manier in sierlijke letters geschilderd. En elke keer werd er me een ander geschiedkundig verhaal aangesmeerd. Enkel het woord ‘Rijsel’ kwam regelmatig terug. Maar… ik had er vrede mee!
Terwijl mijn vingertoppen lichte brandwonden vertoonden van de hete smoutebollen en mijn jas en broek ondertussen flink besmeurd waren met de overtollige suiker, hoorde ik een dame met een Frans accent de bekende woorden “Allez! Allez! Altijd prijs, altijd gewonnen!” naar me roepen.
Stoffen ballen lieten tinnen blikjes in alle windrichtingen rondvliegen. Ooit gaf ik hier het dubbele van de winkelprijs uit om een gigantische knuffel te winnen. En zo heb ik me talloze keren met plezier laten bedotten, want dat hoorde bij een kermis: de truken van de foor. Je zet alle logica opzij om even in een droomwereld te mogen stappen. Gelukkig bestond het woord ‘fake’ toen nog niet, want dat had m’n plezier danig bedorven.
Kleine kindjes trokken grote ogen, wanneer ze vakkundig een eendje opvisten. Hun trots werd geenszins gehinderd door de hulp van de foorkramer die het haakje onmerkbaar als een goochelaar in het ringetje van het eendje stak. Ouders stapten mee in de droomwereld. De kinderkramen zijn trouwens de enige kramen waar je de slogan ‘Altijd prijs, altijd gewonnen!’ letterlijk mag nemen. Daar zijn ze echte kindervrienden. De iets ouderen betraden dan weer met knikkende knieën, voor de eerste keer het akelige spookhuis.
Cafés en restaurants dreven mee op de golf van enthousiasme. Hun terrassen oogden verleidelijk en zaten overvol. Ik liep verscheidene bekenden tegen het lijf en samen zochten we een vrij plekje. Nu is de Sinksenfoor in noordelijke richting opgeschoven en zitten we hier opgescheept met een put met kranen en vrachtwagens. Een gloednieuw park zal de buurt binnenkort sieren. Ongetwijfeld een mooi vooruitzicht, maar tijdens mijn avondlijke wandelingen zal ik toch dikwijls terugdenken aan de gekleurde lichtjes, de dreunende basmuziek en de heerlijke geuren van weleer. Weg droomwereld, weg snoezelruimte voor volwassenen. Elke dag realiteit!
(Bjorn Verreet). Lees meer columns hier
