Een gesprek met twee kippenvelmomenten met Angèle Gyselaers (76 ) uit de Kloosterstraat in de buurt van restaurant Mesa van Tomorrowland. Haar lievelingseten is wafels met slagroom en verder alles wat vegetarisch is. Want ze ziet liever dieren dan mensen. Haar vertrouwen is al te dikwijls door mensen geschaad, ook in haar relaties. Maar dat kon haar vrolijkheid niet temperen. Ze heeft verschillende poezen gehad. Maar nu niet meer. Het was te pijnlijk om ze te moeten afgeven. Het gemis kon soms een jaar duren.
Haar zoon is wereldreiziger/avonturier en verhuist om de vier jaar naar ergens anders op de wereldbol. Een handige Harry waar ze erg trots op is. Hij werkt aan een prototype van een catamaran zeiljacht, tekende een stripverhaal over kite surfen voor gehandicapten, werkt soms in de horeca, dan weer als mekanieker, concierge, veiligheidsagent, videomaker en juwelier. Zo heeft Angèle zelf, tijdens haar regelmatige bezoeken, ook al veel continenten en natuur gezien. Brazilië, Venezuela, Cambodja, Thailand, …
Als een natte rubberen laars
- Ooit een aap geknuffeld?
ANGELE: Nee, maar wel een dolfijn aangeraakt. Ik was aan het zwemmen in Egypte, raakte in moeilijkheden met m’n zwemvest, zag het bootje niet meer en sloeg in paniek. Plots komt er een dolfijn tegen me aanzwemmen. Ik maak een salto en kom net naast hem terecht en met één oog keek hij me indringend aan, als om te zeggen: Niet bang zijn, we zijn er om je te helpen. Zo voelde het en m’n paniek was weg en ik kon verder zwemmen. Het gebeurde in een fractie van een seconde. Hij liet zich zelfs aanraken. Net een natte rubberen laars. Die ontmoeting was zo apart. Ik krijg nu nog kippenvel als ik het vertel. Dolfijnen kunnen op 5 kilometer voelen als mensen in nood zijn.
“Als vrijwilliger meelopen met het reuzinneke, dat was pure betovering, poëzie.”
- Je bent zelf ook lang werkzaam geweest in de zorg?
ANGELE: Tijdens m’n scheiding ben ik uit geldnood op m’n 33ste een cursus verzorgingsassistente gaan volgen en heb 28 jaar in zorgcentra (Vinck Heymans, Lozanahof en ZNA Erasmus) gewerkt en daarna 5 jaar thuiszorg. Alles moest altijd erg snel gaan, maar ik trachtte zoveel mogelijk naar de mensen te luisteren en met hen te praten. Dat lukte best als ik samen met een collega iemand in bad zette. Dan was er tijd om te praten. Of ik zette hun rollator aan de kant en ging als dansend met hen naar het restaurant. Ik kreeg veel dankbaarheid terug.
Baantjes in de breedte
- Je bent zelf nog fit en gezond?
ANGELE: Ik doe dagelijks 10.000 stappen. Om m’n stappen te halen doe ik nooit boodschappen bij het dichts gelegen grootwarenhuis, maar ga ik naar de volgende. Ik ga ook elke week zwemmen. Heb op m’n eentje het zwembad aan de Molen op Linkeroever afgesloten. Het water was 15,6 graden. Ik heb verschillende baantjes getrokken. Maar in de breedte. Want m’n huid begon pijn te doen van de kou.
- Boeken en films?
ANGELE: Alles van Aspe en de boeken Boef van Elza Wuyts. De acteurs Matthias Schoenaerts, Matteo Simoni en Jan Decleir zie ik ook graag bezig.
Grootouders op de Cockerillkaai
- Doe je vrijwilligerswerk?
ANGELE: Ja, o.a. 25 jaar voor de Zomer van Antwerpen liep ik met Royal de Luxe telkens mee om de witrode linten vast te houden om het publiek op afstand te houden. Je bent wel een ganse dag in de weer. Maar dit jaar was ik er niet bij, want na een operatie aan m’n rug en een nieuwe heup werd het te zwaar. Dat jaar met De Olifant van de Sultan en het Reuzinneke, dat was pure betovering, poëzie, bracht de grootste ontroering. Die ogen! Ze keek iedereen recht in het gezicht. Ik krijg weer kippenvel als ik het vertel.
- Wat betekent de wijk voor je?
ANGELE: Ik woon hier nu zeven jaar. M’n grootouders hebben op de Cockerillkaai en De Gerlachekaai gewoond, dus ik ken de wijk. En ik ga elke morgen naar het coStA voor een koffie en een klapke. Ik ga ook naar optredens en alle uitstappen Op Stap met coStA.