Als bij toeval passeerde eind 2000 binnenhuisarchitect Filip Deslee uit West-Vlaanderen vanuit Kortrijk voor zijn werk de stad Antwerpen en besluit er voor z’n lunch een broodje te gaan kopen. Hij parkeert op de Leien voor een immobiliënkantoor waar net een bord wordt buitengezet: lofts te koop, aangeboden in project De Ijsfabriek in de Kronenburgstraat. De plannen moeten nog worden uitgewerkt. Het gebouw is in deplorabele staat met dichtgetimmerde ramen. Maar Filips interesse is gewekt.
Op 1 april 2005 sluit hij in West-Vlaanderen de deur achter zich
De volgende dag komt hij terug met zijn moeder en tante. Het plan is het inrichten van een loft en die te gaan verhuren. Er zijn 4 jaar voorzien voor ontwerp en realisatie.
Het ontwerp echter wordt Filips eigen kindje en hij besluit om er zelf te gaan wonen.
Vanuit Kortrijk kan hij niet heel vaak in Antwerpen komen kijken naar de voortgang. Op 1 april 2005, een schitterende zondag, sluit hij de deur achter zich in West-Vlaanderen en stapt met zijn valies zijn volledig ingerichte loft in Antwerpen binnen.
Toerist gaan uithangen
En daar staat hij dan … Wat is Antwerpen? Waar ben ik? Wat voor een buurt is dit? Toen is hij maar de toerist gaan uithangen. Naar Bureau Toerisme gegaan, een toeristenbus genomen, de stad en de wijk gaan verkennen en zich verdiept in de geschiedenis van de wijk. Toen werd al snel duidelijk dat hij een goede locatie had gekozen: het Zuid is in opkomst en Sint- Andries is een groene wijk. Hij kon meteen volmondig zeggen: “Ik heb hier mijn thuis gevonden.”
FILIP: “De buurt, de buren, een perfecte mix van sociale gemeenschappen, dat alles loopt hier naadloos in elkaar over. Grote troeven zijn: het groen, de connectie met het stadscentrum. Via de Kloosterstraat en de Hoogstraat in 10 minuten op de Grote Markt. En er is de betrokkenheid van de buurtgemeenschap op de wijk.”
En dan is er nog de grote verscheidenheid aan buurtwinkels in de Nationalestraat en de kleine straatjes rond de Sint-Andrieskerk die een dorpsgevoel geven.
Filip vindt het spijtig dat de buurt nog altijd bestempeld wordt als ‘De Parochie van Miserie’. “Dat is het hier absoluut niet meer. Het is een open buurt waar een dergelijk stempel onterecht is.” (Marijke Brouwer)
