Walden Art Stories ontsluiert het alter ego van een museumdirecteur.
In een uitgebreid video-interview (zie onderaan) brengen ze een schizofreen voorval aan het licht van een Antwerpse museumdirecteur die zelf kunstwerken vervaardigde onder een andere naam en correspondeerde met z’n alter ego.
Walden Art Stories (Oever 5) is een kunstgalerie waarop we trots mogen zijn. Het is naast en tentoonstellingsruimte ook een kenniscentrum, gespecialiseerd in kunst uit het interbellum. In deze turbulente periode tussen de twee wereldoorlogen ontstonden talloze nieuwe kunststromingen zoals futurisme, dadaïsme, constructivisme en vele andere ismen. Naast regelmatige tentoonstellingen schrijven Dennis Van Mol en Ewald Peters teksten over kunstenaars en kunstperiodes voor tijdschriften, catalogi en lezingen. En dat in een denderende stijl die bijblijft.
In een uitgebreid video-interview brengen ze een schizofreen voorval aan het licht van een Antwerpse museumdirecteur die zelf kunstwerken vervaardigde onder een andere naam en correspondeerde met z’n eigen alter ego.
Het gaat over Flor Bex, voormalig directeur van het ICC op de Meir en nadien de eerste directeur van het MUHKA op de Waalsekaai. Dus niet de minste. Als kind had hij in het atelier van een oom het plezier ontdekt om sculpturen te maken.
De Belgische kunstwereld
voelde zich bedrogen.
Groepstentoonstellingen in en binnen- en buitenland
Onder de schuilnaam Hubert van Es experimenteerde Flor Bex met sculpturen, fotografie- en videokunst en nam hij in de jaren zeventig zelfs deel aan verschillende groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland. Het spel werd zo goed gespeeld dat hij als directeur van het ICC officieel een uitnodiging voor deelname aan een groepstentoonstelling stuurde aan zijn alter ego Hubert Van Es, woonachtig in Bouwel, het adres van zijn ouders. Zijn alter ego antwoordde, eveneens per brief, dat hij graag de uitnodiging aanvaardde. Zo bleven zijn rol als museumdirecteur en als kunstenaar strikt gescheiden.
Toen kunstcritici meer infomatie over de kunstenaar vroegen moest Flor Bex hen uitleggen dat Hubert Van Es een eenzaat was die het publieke leven schuwde en zelfs amper Flor Bex zelf in zijn atelier toeliet. Het spel paste volledig in de conceptuele kunstrichting. Maar toen hij uiteindelijk in 1977 het spel toegaf was de ganse Belgische kunstwereld kwaad, voelde zich bedrogen en vonden het niet kunnen dat een museumdirecteur zichzelf promootte. Terwijl dit in Duitsland nochtans heel gebruikelijk was.
Walden Art Stories, Oever 5