Door het boekje denk ik terug aan m’n jeugd en vraag me af wat er van iedereen is geworden.
Vijftig jaar geleden, met een weelderige bos blonde ‘Beatles’-haren, was ik een gedreven natuur- en milieu-activist. Als kind van de Flower Power dolle mina’s – een progressieve,veel te romantische generatie – waren wij een groep jongeren die de natuur bestudeerden en allerhande natuurstudiekampen en wegbermopruimacties organiseerden. Op de vele kampen werd er lustig gezongen en gevolksdanst; vrolijke bende die we waren. Om al dat gezang in goede banen te leiden hadden we een klein boekje dat we ‘Barbertje’ noemden. Liedjes van Wannes Van De Velde, Boudewijn De Groot, Walter De Buck …. we kweelden tot laat in de nacht. Op het einde van het kamp schreven we in elkaars boekje leuke herinneringen, anekdotes en, wat ik als jonge knaap niet doorhad, heuse liefdesverklaringen. Als ik daar nu in blader en terugdenk aan de meisjes met hun losse haren versiert met madeliefjes krijg ik een gezonde heimwee. Wat is er van hen geworden? Grijze haren met verwelkte bloemetjes, losbandige levens vol avontuur en liefde of een ‘huisje, tuintje, kindje? Bij mij blijven de boterbloempjes niet meer zo goed zitten, maar ik denk nog regelmatig terug aan mijn jeugd.
Wie klent er nog een ander klein geluk? Stuur het naar info@wijkkroniek.be
.
De subtiele geur van de glimmende inkt van m’n vulpen.
Piet Ceuppens uit de Pompstraat:” Dat is mijn vulpen … voor het schrijven van kattenbelletjes, boodschappenlijstjes en kleine dingen, maar ook voor ‘grotere’ dingen: een gedicht, mijn dagboek.
Het soepel en zacht glijden van de pen over het papier, het zicht van de natte, glimmende inkt die opdroogt en de subtiele geur … Daar kan ik van genieten. “
Wie klent er nog een ander klein geluk? Stuur het naar info@wijkkroniek.be
Vol spanning en verwachting klaar zitten voor een goeie film.
Nicole Englelen, die als logopediste in de lokalen van Thomas More in de Sint-Andriesstraat regelmatig cursussen liplezen/spraakafzien voor slechthorenden geeft, heeft twee klein gelukjes:
“Vol spanning en verwachting klaar zitten in mijne relax voor een goede film … In de winter met een zacht dekentje en kussen erbij … En in de zomer met een fris drankje en ondertussen genieten hoe de avond valt of wat de film wordt.
Mijn tweede klein gelukje is zitten kijken naar Bella tussen gekleurde kussentjes, dat maakt alles goed …. Bella is onze border collie prinses. Ze blijkt bovendien erg slim te zijn ….
Mijn zonnevanger die regenboogkleuren geeft.”
Catherine Moortgat uit de Rijke Beukelaarstraat: “Hoewel mijn zonnevanger niet direct in de zon hangt, vangt hij af en toe de reflectie van het raam van de school tegenover mij. In die vluchtige momenten baden mijn muren in prachtige regenboogkleuren en schitteringen, die mijn kamer tot leven brengen. Het licht danst zachtjes, een herinnering aan de magie van het alledaagse.
Dit kleine geluk brengt me altijd vreugde en een glimlach, een reminder dat schoonheid in de meest onverwachte hoeken te vinden is. Elke schittering is een stille serenade.”
Bij het weggooien van het laatste stompje potlood voelde ik me telkens een held.
Mijn Klein Geluk
Een vers geslepen potlood. Elke keer ik als kind op school een potlood moest slijpen had ik het gevoel veel werk te hebben verzet. Zovéél geschreven, zovéél huiswerk gemaakt.
Bij het weggooien van het laatste onbruikbaar kleine stompje voelde ik me een hard werkende held (maar op sokken, besef ik nu). Daarom dat ik nu nog graag met een potlood schrijf.
Wat is jouw KLEIN GELUK? Stuur in het mailtje naar info@wijkkroniek.be.
(Guido Sanders)